اسپیس ایکس به ماه نمی خورد/ باز پای چین در میان است

بیل گری، ستاره شناس، که نقش کلیدی در کشف برخورد داشت، شنبه 12 فوریه گفت که در شناسایی موشک اشتباه کرده است.

او گفت این موشک می تواند بخشی از موشک لانگ لانگ 3C 3C چین باشد که در جریان ماموریت چانگهای 5-T1 در اکتبر 2014 به ماه پرتاب شد. این موشک فضاپیمای چانگهای 5 را فرود آورد که نمونه های ماه را در سال 2020 به زمین بازگرداند.

گری پروژه پلوتون را مدیریت می کند، نرم افزاری که به طور گسترده برای ردیابی اجرام، سیارک ها و دنباله دارها در نزدیکی زمین استفاده می شود. او روز شنبه پس از دریافت یادداشتی از جان جورجینی، مهندس آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، این اصلاح را در وب سایت خود منتشر کرد.

جورجینی صبح شنبه به گری نوشت و توضیح داد که رسیدن بخش هایی از فضاپیما به ماه عجیب است زیرا فضاپیمای DSCOVR به ماه نزدیک نیست. با این حال، این بخش از موشک، صرف نظر از منشا آن، همچنان در مسیر برخورد با ماه قرار دارد و پیش‌بینی می‌شود 4 مارس (14 اسفند) ساعت 7:25 صبح به وقت شرقی (15:55 تهران) باشد. نیمی از ماه پنهان را پنهان می کند. این رویداد را نمی توان از روی زمین مشاهده کرد.

گری در وب سایت خود توضیح می دهد که چرا در شناسایی موشک اشتباه کرده است.

او می نویسد: «بعد از دیدن ایمیل جان، شروع به جستجو در آرشیو ایمیل کردم تا بفهمم چرا اولین بار آن را به عنوان بخشی از یک موشک DSCOVR هفت سال پیش شناسایی کردم. من این کار را با اطمینان کامل انجام دادم تا ثابت کنم این شی بخشی از موشک DSCOVR است.

او از داده های پروژه بررسی آسمان کاتالینا استفاده کرد، که به طور منظم اجرام نزدیک به زمین را برای ارزیابی تهدیدات بررسی می کند. این پروژه یک شی به نام “WE0913A” را ظرف یک ماه پس از انتشار DSCOVR کشف کرد که در ابتدا تصور می شد یک شی فضایی طبیعی است.

اندکی پس از آن، یک ستاره شناس برزیلی در یک کنفرانس مطبوعاتی گفت که این جرم به جای خورشید در حال گردش به دور زمین است و به نظر می رسد که ممکن است یک جرم مصنوعی باشد. گری و سایر محققان پس از صحبت با ستاره شناسان دریافتند که WE0913A دو روز پس از پرتاب DSCOVR به دور ماه می چرخد.

گری گفت: من و گری تایید کرده ایم که این شی یک موشک فالکون 9 مرحله 2 است. این جسم نوری را که انتظار داشتیم داشت، در زمان مناسب ظاهر شد و در مدار قابل قبولی حرکت کرد. اما او اشاره می کند که شواهد تصادفی هستند تا قطعی.

سپس متوجه چیزهای عجیبی در مورد مدار “WE0913A” شدم. با توجه به اینکه هیچ مانوری انجام نشده است، موشک باید قبل از عبور ماه در مداری عجیب به دور زمین می چرخیده باشد. گری در ابتدا فکر می کرد که این تغییرات می تواند به دلیل نشت سوخت باقی مانده در موشک ها باشد که در موشک های قدیمی بسیار رایج است. با این حال، این تغییر مسیر DISCOVR به مقدار غیرمعمولی سوخت نیاز داشت، اما همچنان امکان پذیر بود.

“در آن زمان، او مسیر DISCOVR را نمی دانست و به نظر می رسید که از ماه می گذرد. ​​اما پس از دریافت ایمیل، او شواهدی پیدا کرد که درست قبل از مارس 2015، شی دیگری به مداری پرتاب شد که فضاپیما می توانست. گری گفت. این جستجو او را به Chang’e 5 T1 هدایت کرد، اگرچه شواهد قطعی نیست.

اما آیا این اولین بار است که یک موشک غرق شده به ماه برخورد می کند؟

مطمئنا برخورد موشکی با ماه بیشتر از سوزاندن آن در جو زمین و انتشار ذرات اکسید فلزی با محیط زیست سازگارتر است. از آنجایی که ماه جو ندارد، نمی تواند از خود در برابر آثار زباله های فضایی محافظت کند و برخورد این اجرام باعث ایجاد دهانه ها می شود.

ماه گذشته، مدارگرد شناسایی تصاویری از یک دهانه 19 متری در مریخ گرفت که در مارس 2013 هنگام برخورد یک سیارک به وزن 500 کیلوگرم با سرعتی 10 برابر سریعتر از یک موشک ایجاد شد. صدها تصادف کوچک در دهه گذشته رخ داده است.

برخورد نزدیک در نیمه پنهان ماه اتفاق می افتد، بنابراین ما نمی توانیم آن را مشاهده کنیم، اما فضاپیماهایی که به دور ماه می چرخند می توانند از دهانه ایجاد شده پس از برخورد تصویربرداری کنند. این قبلا اتفاق افتاده است، بنابراین ما می دانیم که چه چیزی را انتظار داریم.

به عنوان مثال، بالای موشکی که در ماموریت فرود بسیار بزرگتر آپولو استفاده می شود، به ماه نیز برخورد کرد و ارتعاشات را با یک لرزه سنج نصب شده بر روی ماه ثبت کرد و لایه های داخلی ماه را مطالعه کرد. لرزه نگار آپولو برای مدت طولانی بسته شده است و مشخص نیست که آیا لرزه نگار Changi 4 چین می تواند اطلاعات مفیدی ارائه دهد یا خیر.

در طول ماموریت LCROSS ناسا در سال 2009، یک فضاپیمای از پیش برنامه ریزی شده به سطح ماه برخورد کرد و ارزیابی های میکروسکوپی باعث ایجاد ذرات شد.

آلودگی بیولوژیکی

با توجه به موارد فوق ایجاد دهانه های جدید مشکلی ندارد. در حال حاضر حدود 500 میلیون دهانه به قطر بیش از 10 متر در ماه وجود دارد. یکی از مواردی که باید نگران آن بود، آلودگی ماه به میکروارگانیسم‌ها یا مولکول‌های زنده است که می‌توانند به عنوان شواهدی از زندگی باستانی در ماه در آینده دیده شوند.

اکثر کشورها متعهد به رعایت دستورالعمل های حفاظت جهانی و به حداقل رساندن خطر انتقال آلودگی بیولوژیکی از زمین به سیارات دیگر هستند.

این از نظر اخلاقی و علمی مهم است. بخش اخلاقی این است که فرستادن حیات از زمین به سیاره دیگری برای به خطر انداختن اکوسیستم هایی که ممکن است در سیاره دیگری وجود داشته باشد درست نیست و از نظر علمی می خواهیم شرایط طبیعی سیارات دیگر را مطالعه کنیم تا آنها را آلوده نکنیم.

بزرگترین نقض دستورالعمل های شورای تحقیقات فضایی در سال 2019 زمانی رخ داد که یک ساکن سطح زمین اسرائیلی با نمونه های دایناسور و هزاران خرس آبی به ماه برخورد کرد. این موجودات نیم میلی متری می توانند در خلاء زنده بمانند، اما غیرفعال هستند. این موجودات و میکروب ها که احتمالاً در روده زندگی می کنند، اکنون در سراسر محل سقوط پراکنده شده اند.

شاید هیچ یک از آنها به منطقه ای نرسند که آب کافی برای بازسازی و فعال شدن دارد، اما شما نباید آن را به خطر بیندازید.