تنها ناوهواپیمابر تاریخ که در نبرد رو در رو غرق شد! / عکس

به گزارش خبرگزاری شبکه، ساعت 4 بعد از ظهر در تاریخ 8 ژوئن 1940، ناو هواپیمابر HMS Glorious در حال عبور از غرب دریای نروژ به سمت پایگاه نیروی دریایی بریتانیا در اسکاپا فلو بود که دیدبان در افق، دو شیء خاکستری را در فاصله 16 کیلومتر دورتر مشاهده کرد.

Glorious و دو ناوشکن اسکورت او به رادار مجهز نبودند، بنابراین سروان D’Oyly-Hughes در حالی که با حداکثر سرعت به سمت غرب می رفت، به ناوشکن آردنت دستور داد که بچرخد و به صورت بصری بررسی ها را انجام دهد.

تنها با گذشت چند دقیقه، ملوانان بریتانیایی متوجه می شوند که اشیاء خاکستری، رزمناوهای آلمانی آکاستا و آردنت، تهدیدهایی خطرناک در آب هستند.

کشتی های جنگی طول جنگ جهانی دوم بیش از 12 توپ حمل می کردند که می توانستند سایر اهداف دریایی را تا فاصله 19 کیلومتری هدف قرار دهند. اما ناو هواپیمابر می توانست بیش از صد هواپیما را حمل کند که می توانستند اهدافی را در صدها کیلومتر دورتر با اژدر و بمب مورد حمله قرار دهند.

در دورانی که فناوری رادار در مراحل ابتدایی توسعه بود، هواپیماها موثرترین ابزار برای شناسایی مناطق وسیعی از اقیانوس برای تعیین موقعیت ناوگان دشمن بودند. این مزیت به آن معنی بود که کشتی های جنگی و رزمناوها بارها هدف حمله ناوهای هواپیمابر قرار می گرفتند. در ازای آن، کشتی های جنگی تقریباً هرگز موفق نشدند که در محدوده تسلیحات حامل ها قرار گیرند.

ناو هواپیمابر در مقابل رزمناو

Glorious یکی از اولین ناوهای هواپیمابر تخت بود که در سال 1924 ساخته شد. کشتی اصلی کلاس Courageous بود که اولین حمله هوایی دریایی تاریخ را در نزدیکی پایان جنگ جهانی اول انجام داده بود.

این کشتی 224 متری می توانست گروه کوچک تری از 48 فروند هواپیما را در مقایسه با ناوگان بزرگ تر ایالات متحده حمل کند. در سال 1940، این ناوگان شامل بمب افکن های اژدری Fairey Swordfish، جنگنده های Gloster Sea Gladiator و بلکبرن بی 24 اسکوا بودند.

برای اولین بار در جنگ جهانی دوم بود که Glorious برای نیروهای اعزامی متفقین که به دنبال حمایت از مقاومت نروژ در برابر تهاجم نازی ها در آوریل 1940 بودند، پوشش هوایی ایجاد کرد و گلادیاتورهای دریایی او چندین بمب افکن آلمانی را سرنگون کردند.

با این حال، در 24 مه، متفقین به دلیل موفقیت آلمان در نبرد با کشورهای سفلی و فرانسه، تخلیه نیروهای خود را در نروژ آغاز کردند. حین برگشت نظامیان Glorious مامور شد تا برای محافظت متقابل به همراه کشتیرانی Ark Royal به بریتانیا برگردد.

سپس در تاریخ 8 ژوئن، D’Oyly-Hughes مجوز خروج از پهنه آبی Scapa Flow را دریافت کرد و تنها دو ناوشکن مامور اسکورت آن شدند. نیروی دریایی سلطنتی معتقد است که این کار برای صرفه جویی در سوخت بوده است. با این حال، اعضای خدمه ادعا کرده اند که D’Oyly-Hughes برای شرکت در دادگاه نظامی هیث عجله داشت.

در هر صورت، هیچ یک از هواپیماهای Glorious در حال گشت زنی نبوده اند و هیچ کدام در عرشه پرواز آماده نبودند. مهم تر از همه، رزمناوهای جنگی آلمانی سریع بودند اما Glorious تقریباً می توانست زمانی که دیگ های بخار کاملا مشغول کار بودند به اندازه کافی انرژی تولید کند که از مهلکه بگریزد؛ اما در آن زمان دیگ های بخار Glorious با نصف ظرفیت کار می کردند.

تنها 7 دقیقه بعد، کشتی جنگی آردنت آتش گشود و ناوگان بی دفاع را هدف حمله قرار داد. در آن زمان Glorious پیامی مخابره کرده بود که توسط رزمناو سنگین HMS Devonshire در 50 کیلومتر دورتر دریافت شد. اگرچه نیروی دریایی سلطنتی ادعا می کرد که پیام دریافتی به قدری مخدوش است که قابل درک نیست، اما خدمه او بعداً خلاف آن را شهادت دادند. در واقع، نورث همپتون، مخفیانه خانواده سلطنتی نروژ را به بریتانیا تخلیه می کرد و فرمانده اش، نایب دریاسالار «جان کانینگهام» دستورات اکیدی برای حفظ سکوت رادیویی داشت؛ بنابراین او نه مداخله کرد و نه پیامی مخابره کرد.

دو ناوشکن اسکورت آن، یعنی آردنت و آکاستا برای دفاع از ناوهواپیمابر تمام تلاش خود را کردند؛ حتی آکاستا توانست یکی از حملات اژدها را خنثی کند. اما آکاستا غرق شد، تا آن زمان، سمت راست Glorious نیز غرق شده بود؛ تا زمان غرق کامل Glorious کشتی های جنگی آلمانی صحنه را با آسیب های شدید ترک کرده بودند. تنها چند نفر از این فاجعه جان سالم به در بردند.

این حادثه تنها نمونه شگفت انگیز از شکست ناو هواپیمابر توسط ناوهای جنگی در جنگ جهانی دوم است.

منبع: nationalinterest

227227